Ĭ-sṳ̆-làng-gáu(伊斯蘭教) iâ hô̤ lā̤ Huòi-gáu(回教), sê siŏh cṳ̄ng ék-sìng-gáu, sê gīng-dáng sié-gái gà̤-lēng dâ̤ 2 dâi cŭng-gáu. Sáng ciā gáu gì nè̤ng hô̤ lā̤ „Mŭk-sṳ̆-lìng“(穆斯林), dŭ-liāng chiĕu-guó 13 é.

Ĭ-sṳ̆-làng-gáu gì biĕu-cé

Ĭ-sṳ̆-làng-gáu gâe̤ng Gĭ-dók-gáu dŭ sê téng Iù-tái-gáu‎ huák-diēng lì gì, dáng-sê găk gáu-ngiê dâi-dŏng ô iā sâ̤ mâ̤ siŏh-iông gì dê-huŏng. Ĭ-sṳ̆-làng-gáu nâ sáng Cĭng-ciō, mò̤ sáng gì-tă sìng. Cĭng-ciō puái Ibrahim,[1] Musa,[2] Isa[3] gūi ciáh sĭng-dĭ lì sié-gái, có̤i-cṳ̄ng puái lì gì sê Ā-lá-báik nè̤ng Mŭk-hâng-mĕk-dáik, ĭ gōng gì uâ siā diŏh «Gū-làng-gĭng» diē-sié.

gāi-sék

Siŭ-gāi
  1. Ibrahim diŏh Gĭ-dók-gáu diē-sié hô̤ lā̤ „Ā-báh-lă-hâng“.
  2. Musa diŏh Gĭ-dók-gáu diē-sié hô̤ lā̤ „Mò̤-să̤“.
  3. Isa diŏh Gĭ-dók-gáu diē-sié hô̤ lā̤ „Ià-sŭ“.